Een zondagochtend in oktober

Gisterenochtend was het zoals vaker op een zondagochtend, heel rustig en kalm. Maar nu scheen ook nog eens de zon prachtig, de druppels die in de nacht waren gevallen, glinsterden in mijn ogen. Dit wilde ik wel eens van dichtbij zien. Ik pakte de camera en ging snel naar buiten.

Waar moest ik beginnen? Ik zag de rommelige zonnebloemen in onze tuin. Aangevreten door vinken, pimpel- en koolmezen en puttertjes, de hulsels van de pitten bedekken de tegels. Het land tegenover ons is van Boerderijwinkel Zevenbergen. Daar in de verte, is de schuur van oom Sam. Vroeger toen ik klein was noemde onze familie het altijd zo en dat ben ik altijd blijven doen. Helaas is oom Sam onlangs overleden, maar door de schuur die naam te blijven geven, zal ik hem niet vergeten.

De bloemenrand bloeit nu heel mooi. Deze had last van de droogte en kwam nauwelijks tot bloei. Echter nu, door de regen, komt het dille, de klaprozen, de wilde salie en veel meer tot bloei. Tussen de zonnebloemen is de scheve toren van de Dorpskerk goed te zien.

Ik sta daar en zie een regenboog. Het is stil en warm. Ik hoor een heel zacht getingel. Als van een windgong, heel vredig. Het is zó mooi. Op het oppervlak van het water in de sloot vormen zich kringen, van klein naar groot volgen ze elkaar op. Het worden er steeds meer. Het geluid wordt harder, minder warm van toon. Het wordt donker en de regen komt. Tijd om weer naar binnen te gaan.