Vorig jaar april zag ik hem voor het eerst, met zijn zwarte pet. Ik hoorde hem ook, maar ik dacht dat het een merel was. Zo luid en helder. Hij eindigde altijd met een outro van vier dezelfde typische tonen. Ik floot dit dan terug. Verklaar me maar voor gek, maar ik werd er erg vrolijk van. Dit ging de hele zomer zo door. Tot de herfst. Toen vertrok ie. Naar Zuid-Engeland. Ik hoorde allerlei andere mooie zang, maar niet van hem. Tot een paar weken geleden. Hij was weer terug. Wat leuk! Samen met een vrouwtje, deze droeg een bruine pet. En ik hoorde hem ook weer zingen. Ik wachtte op de vier typische tonen, maar die kwamen niet. Toch is het hem. De zwartkop.
