Wie zoekt, die vindt.

We hebben het geluk dat in onze tuin grote bonte spechten te zien zijn. En als ik ze niet zie, hoor ik ze soms. Wanneer dit zo is, ga ik meestal op zoek. Met mijn camera in de hand.

Zo ook deze week. Er zat een grote bonte specht in de buurt van een oude vlierboom. Ik stelde de camera in en maakte foto’s. Regelmatig denk ik dat we die oude bomen moeten omzagen, zo ook de vlieren. Zij groeien dan weer tot een mooie, bolvormige struik of boom. Maar wat ik vergat, was dat grote bonte spechten van dit soort boompjes houden. In de bast van oude boompjes zitten vaak veel insecten, de specht tikt de schors kapot en zijn voedsel komt tevoorschijn. Dat was nu ook het geval. Het beestje vloog van de grond naar de boom en zat daar zijn maaltje te eten.

Maar dit maaltje was dit keer niet de bast, maar een walnoot. Deze walnoot was door tweeën, zijn snavel was bedekt met een walnootresten en de noot werd netjes leeg gelepeld. Ik verbaasde me over de plek waar de noot zat. Hij was precies geklemd tussen een aantal takken. Ik vond het bijzonder dat die noot precies daar lag en dat de vogel het precies daar gevonden had. Ik bleef fotograferen.

Ik moest denken aan het koolmeesje dat ik een paar weken daarvoor had gezien. Ook deze had een walnoot gescoord. Behendig had dit beestje de noot meegenomen, een struik in. Daar tikte hij het in tweeën, de ene helft viel op de grond, de andere helft lepelde de mees uit. Hij hield hierbij de noot net als een kommetje soep beet. Net als wat de specht nu deed, maar deze gebruikte de boom als tafel. Ik vond het nog steeds erg opmerkelijk dat die noot daar precies had gelegen.

En ja, later keek ik mijn foto’s na. En toen werd me alles duidelijk. Ik onderschat de behendigheid van vogels. Dat is duidelijk. De noot was op de grond gevonden. Meegenomen naar de boom. Daar geklemd tussen een aantal takken en huppatee, de specht kon genieten van zijn heerlijke verse walnoot.

Blijf je verbazen, dat is leuk.