Gisterenavond ging ik de maansopkomst fotograferen. De avond ervoor had ik het al zien gebeuren. Ik was verbaasd over de roodheid, de snelheid en de pracht wat ik toen zag. Het lukte me niet om het zonder statief voor mekaar te krijgen. Een lage iso-waarde was al helemaal te hoog gegrepen. Jammer, daarom probeerde ik het de avond erna maar weer. Statief mee en uitgezocht waar ie zich zou laten zien. Ik was er klaar voor.
Ik werd lek geprikt door de muggen. Waar kwamen die ineens vandaan? De avond ervoor had ik daar totaal geen last van.
Ik zag de maan niet. Wel veel wolken en het werd donker. Waar zou die zich ongeveer laten zien? Ineens zag ik wat verschijnen, boven de bomen langs de horizon. Daar was ie. Ik stond klaar en drukte op de ontspanner. Maar de lens is te zwaar, bewogen.
Na veel geschoten te hebben, moet ik concluderen dat het niet is geworden wat ik wilde. Gelukkig had ik daarvoor al wat andere foto’s gemaakt. Precies aan de andere kant. Ik hoefde me maar om te draaien en daar was die prachtige zonsondergang geweest.
